Bezoek(jes), afscheid & contrasten

Andy Williams zei het jaren geleden al: It’s the most wonderful time of the year. Kerstmis dus! In Berlijn zijn de meeste kerstbomen inmiddels opgetogen, de kerststalletjes op hun plaats gezet, de glühwein opgewarmd en ook in de Goerzallee zijn de christmas stickers op de ramen van de keuken gemonteerd. Mensen trekken hun dikste jas aan en komen samen op een van de vele pleinen met hun eigen Weihnachtsmarkten, waar ze gemoedelijk samen drinken en de warmte opzoeken. Kortom: de Duitse hoofdstad is fertig voor de feestdagen!
Toch staan de festiviteiten in schril contrast met de terreurdreiging, waar u als beste lezer in Nederland ongetwijfeld iets van waargenomen heeft. In de kranten en in de journaals werd de dreiging mijns inziens zo ongeveer gebracht alsof een aanslag al vaststond: ’’Eind november aanslag in Berlijn.’’ De Reichstag werd en is nog steeds hermetisch afgesloten en de koepel bovenop kan alleen op afspraak bezocht worden. Op het eerste gezicht lijken de stugge Duitsers zich niet veel aan te trekken van eventuele moslimextremisten, hoewel er zichtbaar meer politie op straat is. Afgelopen week zat ik echter een tv-programma te kijken waarin mensen op een kerstmarkt in Keulen aan een vraaggesprek onderworpen werden. Toen de reporter doorvroeg over angst voor terroristen, bleek toch wel dat de Duitsers meer op hun hoede zijn dan voorheen. Ook hier in Berlijn heb ik van meerdere kanten gehoord dat mensen liever omreizen om op school te komen, in plaats van de gebruikelijke reis over de grote stations Ostkreuz, Alexanderplatz en Hauptbahnhof. Zo wordt duidelijk dat – ook al zal er misschien geen aanslag plaatsvinden – de terroristen toch al één doel bereikt hebben, te weten: angst aanjagen…


Af en toe vind ik het zeer ontspannend om even mijn pasgekochte koptelefoon met muziek op te zetten en de stad in te gaan, en me mee te laten voeren door de gigantische stroom van mensen. Tijdens dit soort momenten is me opgevallen dat Berlijn zo ontzettend veel gespecialiseerde winkels heeft. Zo zijn er hier nog altijd Copy Shops, waar je je bestanden kunt laten inscannen, kopiëren en/of afdrukken. En dit is slechts één van de vele voorbeelden van winkels die in Nederland eigenlijk niet meer denkbaar zijn omdat het gewoonweg niet meer rendabel zou zijn. Voor mijn Duitse telefoon ga ik vaak prepaid-tegoed halen bij winkelcentrum ’’Das Schloss,’’ waar ik een andere interessante waarneming deed. Er schallen daar namelijk regelmatig Nederlandse chansons door het gebouw. Tot nu toe heb ik Alain Clark en Roel van Velzen al kunnen horen, en het zou me niet verbazen als ik straks nog meer artiesten van eigen bodem aan dit lijstje kan toevoegen. Hierdoor krijg je toch weer een beetje het thuisgevoel, en het bevestigt het feit dat Nederlanders vaak succesvol zijn in Duitsland eens te meer.


Uit vorige verhalen herinnert u zich vast nog wel de Chinees waar ik vaak om heb moeten lachen. Maar aan iedere leuke periode komt een eind; zo ook aan deze. Na 6 jaar studeren in Europa zou Peng – ja, ik ben eindelijk achter zijn naam! – vorige week vrijdag eindelijk terugkeren naar zijn Heimat. Hij besloot mij uit te nodigen voor een lunch (voor mij was het tegelijkertijd ook een ontbijt) bij een Chinees restaurant in de buurt. Uiteraard sloeg ik dit aanbod niet af, omdat ik redelijk vaak met hem gepraat had en ik hem erg aardig vond. Woensdag 17 november was het dan eindelijk zo ver. Peng vertelde me wat nou écht typisch Chinees was (ik wilde eigenlijk weer voor frites gaan) en besloot dit dan ook te nemen. Verder vond ik het een verplichting aan Peng om eens te proberen met stokjes te eten. Dit had ik uiteraard beter niet kunnen doen… Het werd een soort van stand-up comedy show waarbij het gegeven dat ik met stokjes probeerde te eten weer eens als een rode lap op de lachspieren van de Duitsers werkte. ’’Probeer het zelf dan!’’ is uiteraard wat ik dacht. Na het opvallendste moment van het lopend buffet gehad gedacht te hebben, vertelt Peng me en passant nog even dat hij op mannen valt. Meteen schoten de beelden door mijn hoofd van toen ik in mijn onderbroek naar de badkamer liep en hij me vriendelijk toelachte. Ik was erg verbaasd dat hij mij dit vertelde, aangezien ik hem nou ook weer niet zó goed kende. Misschien door vertrouwen of het feit dat ik uit Nederland kom? Geen idee. In ieder geval vond ik dit dus erg speciaal, zeker nadat hij zei dat hij dit alleen aan een paar goede vrienden had verteld. Bij het definitieve afscheid op vrijdag drukte ik hem daarom nog maar eens op het hart dat hij in de toekomst moet doen wat hijzelf het liefste zou willen. Uit zijn verhaal maakte ik namelijk op dat het in China nog steeds een groot taboe is, zelfs zijn ouders zijn er nog niet van op de hoogte…hopelijk gaat het hem goed.


Na het afscheid nemen van Peng snelde ik me naar Hauptbahnhof, waar goede vriend Michiel een uur later zou arriveren. Op het immense station duurde het nog even voordat ik het goede aankomstspoor had gevonden, maar het lukte! En daar was ‘ie dan. Na hem bijna 3 maanden niet in real life gezien te hebben, zette hij om 15:21 u eindelijk voet op Berlijnse bodem. Na het luchtbed, slaapzak en kussen in mijn kamer gedumpt te hebben was het tijd voor een stevig diner bij het Italiaanse restaurant hier in de straat. De Hollandse nuchterheid van Michiel en de enorme energie van de Zuid-Europeaan zorgden voor een hilarisch schouwspel. Bij het bestellen van het eten werd Michiel met de woorden ’’Du sprichst wie ein Holländer!’’ verwelkomd, hetgeen hij zelf erg grappig vond en Michiel iets minder. Toch ben ik er nog steeds niet helemaal uit of de openheid van de Italiaan nou Zuid-Europees temperament is of gewoon gestoordheid. Na het diner afgesloten te hebben met een sterk drankje, vervolgden we onze weg naar mijn kamer om enkele biertjes te doen. ’s Avonds gingen we met een paar Spanjaarden en Hongaren naar Club Havanna waar de voetjes weer van de vloer gingen. Althans een poging tot...
Op zaterdag bezochten we Club Tresor waar veel studenten zich voor de ingang verzameld hadden voor een Erasmusparty. Goede club, goede muziek, alleen kan ik u een bezoekje aan de kelder van het complex niet aanraden. Wie het daar langer dan 5 minuten volhoudt krijgt van mij 10 euro, vanwege de constant flitsende lichten en de ontzettend luide muziek. Michiel omschreef dit laatste zeer treffend met de woorden ’’Daar krijg je een mol nog doof mee!’’ Snel besloten we dan ook toch maar weer naar boven te gaan…Maandagmorgen nam ik afscheid van hem en het gewone leven kon weer beginnen.


Maar niet voor lang. Afgelopen weekeinde heb ik namelijk een bezoek gebracht aan de Tsjechische hoofdstad Praag! Prachtige stad, echt een aanrader! Tezamen met Fransen, een Argentijnse, een Poolse, een Engelsman, een Spanjaard en een andere Nederlander toog ik naar de Oost-Europese stad.
Van tevoren werd ik door sommige mensen gewaarschuwd dat de mensen nogal stijf zijn. In een zeer enkel geval was dit ook zo, maar over het algemeen kan ik zeggen dat de meesten zeer vriendelijk waren. En volgens gids Filip van de New Europe tour waarvoor je na afloop alleen hoeft te betalen wat je de tour waard vond, moeten we eventuele stijfheid zien vanuit een historisch perspectief. Tijdens de communistische periode in het land werd aan veel kinderen op school namelijk gevraagd waar ze het thuis over hadden, en daarom vertelden ouders hun kinderen dat ze beter konden liegen. Dit zit dus nog steeds een beetje in de cultuur, en zal er helaas niet zo makkelijk uit verdwijnen. Over de gids was ik ook zeer te spreken, hoewel we in het begin nogal sceptisch waren aangezien we ook een New Europe tour hebben gedaan in Hamburg en Berlijn en we wisten dat de gidsen zichzelf over het algemeen erg grappig vinden. ’’Why do we always get those idiots?’’ aldus Engelsman Adam. Gelukkig bleek hij mee te vallen en was hij oprecht grappig. Overdag de locale cultuur proeven, ’s nachts uitgaan. Uiteraard zijn we in de nodige clubs geweest, en zaterdag hebben we een groot ondergronds café bezocht genaamd ’’Propaganda.’’ De naam dekt de inhoud goed, want binnen hingen allerlei posters van voormalige zwaargewichten als Thatcher, Gorbachov en Reagon. Na een weekend met veel te weinig slaap arriveerde ik gisteravond weer in mijn geliefde Berlijn.


Dat ik zo druk ben geweest wil niet zeggen dat er niets meer op de planning staat: komend weekend komt Rick langs en op 11 december komt Sinterklaas aan in het Holländisches Viertel in Potsdam. Precies, een week te laat dus eigenlijk. Maar het schijnt traditie te zijn in de Nederlandse wijk. Krijg ik toch nog wat van huis mee!


Ten slotte wil ik u als beste lezer nog even beschäftigen met een op internet gevonden checklist over echte Berlijners. Voldoet u aan de volgende voorwaarden? Nou, dan kunt u zich een echte inwoner van deze stad noemen. Het grappige is dat ze echt kloppen en ik veel Berlijnser ben dan gedacht. Hier komen ze:

- Je weet dat het met het Openbaar Vervoer een uur duurt voordat je ergens bent;
- Je herkent prostituees;
- Je vindt het normaal dat uitgaan tot 6 uur ’s morgens duurt;
- Je weet hoeveel statiegeld je krijgt op flesjes;
- Als je gaat winkelen neem je je eigen plastic zak mee, zodat je er in de winkel niet voor hoeft te betalen;
- Je valt in slaap in de S-bahn op weg terug naar huis van een club en je komt ergens in de middle of nowhere uit;
- Je haat fietsers met een passie;
- Je vindt een Döner Kebap een goed alternatief voor een gezonde maaltijd;
- Je hebt iedere mededeling van de bushaltes in je hoofd opgeslagen en kunt ze opnoemen: ’’Goerzallee/Drakestrasse’’ ;
- Je bent bijna overleden omdat je vergat dat alle supermarkten op zondag dicht zijn en niets ingekocht had;
- Je klopt op de tafel als applaus op het einde van een les;
- Het maakt niet uit hoe je eruit ziet, iedereen kleedt zich toch alsof het 1985 is;
- Je weet dat als je iets gedaan wilt hebben bij de gemeente, je 6 uur moet wachten, de hele stad moet doorreizen en een stempel moet laten zetten (en de openingsuren zijn van 14u tot 16u op dinsdag).