Partir, c'est mourir un peu

Zoals de Fransen zo mooi kunnen zeggen. Dit is dan echt mijn allerlaatste verslag uit het land van zon, zee, strand (en crisis) Griekenland. Met mijn vertrek volgende week vrijdag komt er dus ook een eind aan mijn digitale belevenissen. Maar voordat het zover is, stel ik jullie eerst op de hoogte van de meest recente gebeurtenissen.

Met nog maar een aantal dagen te gaan komt er ook een einde aan een dagelijks ritueel op kantoor. In het vorige verslag was het nog een eenmalige verschijning, nu is het een dagelijkse aangelegenheid geworden: als het kantoor geopend wordt schallen Mark Anthony en Pitbull met ‘’Rain over me’’ door het gebouw. Als u het nummer nog niet kent, voer dan de titel maar eens in op YouTube zodat ook u kan meegenieten van dit perverse maar toch ook wel opbeurende nummer.
Ik ga het zeker wel missen, vooral ook mijn collega’s. Toen ik een week geleden jarig was, waren ze voor een seminar ergens anders in Athene. Maar ze waren me niet vergeten: om 9.30u ging de telefoon, en een dame met voor mij onbekende stem vroeg naar Tom Peters. Opeens hoorde ik de beginklanken van ‘’Happy Birthday’’ en het bleken mijn lieftallige collega’s Ela en Lelde te zijn die me toezongen ter gelegenheid van mijn 21-jarige bestaan. Van de baas kreeg ik maar liefst 50 euro (plaats hier uw grap over de crisis) en daarvan ben ik die avond lekker uit eten geweest.

Een tijdje terug ging ik met James eten in een restaurant. Verlangend naar een goeie pizza en snakkend van nostalgie naar stampizzeria L’amour in Wessem zat ik te wachten op een heerlijk maal. Het duurde nogal lang, en toen ik op een gegeven moment over de balkonrand keek zag ik een pizzakoerier aan komen rijden. Dat zou toch niet mijn pizza zijn, hoorde ik mezelf denken. Ik liep naar beneden om te kijken of hij ook daadwerkelijk opgediend werd, en toen ik vervolgens een koude pizza op mijn bord kreeg wist ik het zeker: dat waren een weggegooide 8 euro.

Kakkerlakken zijn nog steeds niet mijn beste vrienden. SBS 6 Funniest Home Video’s (bestaat dat nog?) zou waarschijnlijk blij zijn met een inzending waarop te zien is hoe ik reageer als ik er nog eentje tegenkom. Hoewel ik er sinds mijn vorige verslag nog maar 1 gesignaleerd heb, zal ik er niet rouwig om zijn ze over een aantal dagen definitief vaarwel te zeggen. Geschreeuw in het openbaar is hier overigens geen zeldzame gebeurtenis. Ik heb al een aantal keer meegemaakt dat ik in de bus zat en iemand een spontane woede-uitbarsting kreeg. Een keer omdat een meisje dacht dat iemand haar portemonnee gestolen had en de deuren daarom 5 minuten lang noodgedwongen dicht bleven. Een andere keer omdat iemand epileptische bewegingen met haar arm begon te maken en daarbij iemand voor het hoofd stootte (en nee, dit was niet iemand van de extreemrechtse partij Golden Dawn). Daarbij in de mix klotsende oksels en stinkende mensen is absoluut geen pretje. Maar we hebben het gelukkig overleefd!

Vorig weekend ben ik met Braziliaan Bruno en Spanjaard Óscar naar Agistri gevaren. Een prachtig eiland met superblauw water en bijna geen toeristen. De stranden zijn prachtig en de stoelen gratis. Aan het stereotype van een Nederlander voldoe ik dus helemaal zoals u kunt lezen.
Aan de muur van het kantoor hangt een ironische NAVO-poster met daarop de stereotypes van ieder land dat lid is. Bij Nederland staat er ‘’vrijgevig’’, waarmee natuurlijk het tegenovergestelde bedoeld wordt. Ela vertelde dat een vriendin van haar die 2 jaar in Rotterdam gestudeerd heeft, van tevoren dure parfums voor haar kocht maar na terugkomst uit Nederland alleen wat kleine prullen. Zou dit ‘’stereotype’’ dan toch echt kloppen?

De dag nadat we Agistri hadden bezocht (foto’s te bewonderen op Facebook) zou Bruno terugvliegen naar Zuid-Amerika. Aangezien een afscheidsfeestje natuurlijk niet mocht ontbreken, gingen we voor de laatste keer samen uit. Het was erg geslaagd, vooral omdat we een plek vonden waar de prijs voor bier maar €2,- per halve liter bedroeg. Dit is echt zeer goedkoop voor een wijk in centrum als Monastiraki. Alleen jammer dat ik daar pas na al die weken achter kom…

Vanaf vrijdag begint uiteraard het Europees Kampioenschap voetbal. Het kampioenschap zal worden afgetrapt met de wedstrijd Griekenland-Polen. Het zal het begin worden van mijn laatste week in Athene. Voor de rest staan er nog wat bezoekjes aan een aantal eilanden op het programma en misschien een stedentripje. Met het einde van de stage komt nu ook een eind aan het blog dat ik met veel plezier geschreven heb. Ik wil jullie bedanken voor het trouwe lezen. Wie weet kunnen jullie me later weer volgen als ik een derde buitenlands avontuur aanga.

Ik zal nog een laatste keer op jullie gezondheid proosten met een heerlijke Mythos…

Groet vanuit een zonnig en klam Athene!

Tom