Let's Stray

Beste lezers,

Terwijl ik dit schrijf, zitten we op de boot naar het Zuidereiland (Picton) vanuit hoofdstad Wellington. Eer ik dit verslag online kan zetten zijn we waarschijnlijk nog een tijdje verder. Sinds ik het vorige verslag schreef is er weer een hoop gebeurd, en ik zal proberen jullie hierover zo gedetailleerd mogelijk op de hoogte te stellen.

Zondag 1 maart verlieten we zeer vroeg in de morgen ons motel, dat ver buiten Auckland centrum lag, omdat we de Stray backpackersbus moesten halen. We hadden in eerste instantie het idee dat de reguliere bus om 6:40 uur zou vertrekken richting het centrum, maar dit bleek bij aankomst bij de bushalte niet zo te zijn. In allerijl zochten we naar een plan B, hetgeen we vonden in een even verderop gelegen winkelcentrum. Hier zouden we Kiwi's vragen of we een Nieuw-Zeelandse telefoon konden lenen om een taxi te bellen. Onderweg stopte er een auto en een ogenschijnlijk vriendelijke jongeman vroeg waar we naartoe gingen. ''Auckland centrum,'' zo luidde ons antwoord. De chauffeur was op zich wel bereid om ons te brengen. Toen hij aan Michiel vroeg of hij een aansteker had, en Michiel deze niet op zak bleek te hebben, stak hij zijn teleurstelling niet onder stoelen of banken: ''Fuck!'' Deze kreet was op zich al onheilspellend, maar toen we op het moment dat we wilden instappen zagen dat hij een fles alcoholhoudende drank tussen zijn benen had staan, besloten we om toch maar verder te zoeken naar een taxi. Overigens was het absoluut geen probleem om hulp te vinden, want op een zeker moment bekommerden een scholiere, een bakker, een vuilnisman en een toevallige passant zich om ons lot. No worries dus. Bij aankomst bleek de taxichauffeur een man van Zuid-Koreaanse afkomst te zijn, die naar Nieuw-Zeeland was gekomen omdat er in NZ, in tegenstelling tot in zijn Heimat, meer ruimte is en rust heerst. Uiteraard passeerde Guus Hiddink (''ofcourse we remember him, good guy!'') even de revue. Een levensverhaal verder onder het genot van de rijzende zon en Aucklands skyline op de achtergrond, kwamen we aan bij de opstapplek voor de Stray backpackersbus. Een goedlachse, kale jongeman die zich introduceerde als 'Bluebird' opende de deur voor ons. In de dagen daarna zou blijken dat deze ontzettend symphatieke chauffeur een doorgewinterde drinker zou zijn, want Schot.

De groep waarmee we dit nieuwe avontuur aangingen bleek klein te zijn, wat een enorm voordeel was omdat iedereen elkaar zo sneller en beter leerde kennen. In feite kan iedereen overal op- en afstappen, maar in de praktijk blijft een kern van de groep altijd wel behouden. We waren van tevoren een beetje bang dat er een 'hey-buschauffeur-we-gaan-je-busje-mollen-sfeer' zou hangen, maar dit was geenszins het geval. Michiel en ik hadden meteen een klik met de Zweedse Oliwer (ja, met een w) en Zoe en Jeroen, 2 landgenoten. Voor onze reis hoopten we eigenlijk nog zo weinig mogelijk Nederlanders te treffen in den vreemde, want daarvoor ga je natuurlijk niet naar de andere kant van de aardbol. Echter, hier hebben we ervaren dat niet nationaliteit, maar persoonlijkheid veel belangrijker is.

De bus zou de volgende dagen op meerdere prachtige plekken stoppen. Eerste stop was Raglan, een surfstadje aan de westkust met perfecte golven, uitgerekte stranden, veel zon en een aangenaam briesje. 's Avonds was er een BBQ en daarna zouden we vanaf een hoger gelegen platform de zonsondergang kunnen aanschouwen. Helaas werd mij het zicht daarop ontnomen door enorme bergen, waarmee ik zowel doel op het glooiende landschap als de reusachtige voorgevel van een van de busgenoten. Dit was even een tegenvaller, maar gelukkig waren daar de de glowworms op de terugweg. Zij lichten op in het donker en schijnen groter te zijn dan de Australische. Eat your heart out, Aussies!

De volgende dag moesten we weer vroeg uit de veren, ditmaal om via Waitomo af te reizen naar Mourea. In Mourea stond een ontmoeting met Maori's op het programma, die ons op traditionele wijze inwijdden in hun cultuur. We kregen daarna een Maori-maal, dat feitelijk niet veel afweek van grootmoeders kostje. We mochten slapen in een soort gebedshuis en leerden de Haka-dans. Deze wordt opgevoerd voor aanvang van veel Nieuw-Zeelandse sportwedstrijden en het was een hilarische ervaring om het dansje te leren. Voor wie mijn verslagen vanuit Berlijn heeft gelezen (ook via dit blog) of mij wel eens heeft zien stuntelen in een discotheek, mag het geen verrassing heten dat ik de dans niet geheel vlekkeloos heb uitgevoerd, maar dit mocht de pret niet drukken.

De volgende ochtend stond ik met eeen aantal anderen vroeg op om de zonsopgang aan een meer te aanschouwen, aangezien ik eerder de zondsondergang niet had meegekregen omwille van ander natuurschoon. Deze zonsopgang was heel mooi om te zien en er zijn dan ook de nodige timelapsen van gemaakt. Niet veel later reed Bluebird ('Why don't you Stray with me, 'cause Bluebird's all I need') ons via Rotorua naar Lake Aniwhenua. Rotorua staat bekend om zijn geisers in zowel betaalde parken als de vrije natuur, en dit was dus een must see. 's Avonds arriveerden we dan bij Lake Aniwhenua, waar we eerst de gelegenheid kregen om onze spullen te droppen, waarna we een uitgebreid maal kregen dat ondergronds bereid werd.

Na het eten kregen we de mogelijkheid om te luisteren naar het verhaal van een wat oudere Maori over de geschiedenis van zijn volk en stam. Dit was interessant, maar af en toe werd het wat langdradig. Een Duitse jongeman (tevens kamergenoot) naast me leek dit verhaal extreem slecht te trekken. We hadden er een vermoeiende dag op zitten, en dit was voor hem kennelijk de druppel. Hij begon te wiebelen op zijn stoel, zwaar te zuchten en steunen en keek meermaals zenuwachtig op zijn horloge. Gelukkig was daar de bardame, die hem voorzag van de nodige alcohol. Naarmate meer en meer drank langs zijn huigje gierde, werd hij rustiger. Tot zijn grote schrik werd na ongeveer een half uur de bar dichtgegooid. Het zuchten werd weer wat luider, maar na een tijdje droog te hebben gestaan, zag hij kans om te ontsnappen naar zijn en dus ook onze kamer.
Onze Germaanse broeder kwam echter bedrogen uit als hij dacht na een uitputtende dag eindelijk tot rust te kunnen komen. We lagen nog geen twee minuten in bed toen er ineens een brandalarm leek af te gaan. Uit nadere analyse bleek echter dat het geen geautomatiseerd systeem was dat afging, maar dat het een vierde kamergenoot betrof die professioneel snurker bleek te zijn. In een wanhopige poging het gezaag van zijn stapelbedgenoot tot een einde te brengen, sloeg de Oosterbuur meermaals hard tegen het matras van zijn bovenbuur, maar dit was tevergeefs. Een illusie armer en een slaaptekort rijker stapten we de dag erna weer de bus in.

Om te beginnen stond er een bezoek aan een Maori-basisschool op het program en dit was echt super! Door het enthousiasme van deze kids waren we meteen klaarwakker. Zij moesten vertellen wat zij op school deden, wij waar we vandaan kwamen en welke taal we spreken. Vervolgens mochten zij op de wereldkaart aanwijzen waar ze dachten dat ons thuisland lag. Ook kon ik op een Ipad via Google Maps mijn huis aanwijzen. Daarna werd er muziek geluisterd en voerden de kinderen de ons bekende Haka-dans op. Al met al een ochtend om niet te vergeten. De Maori-kinderen leren op school trouwens meerdere talen. Om te beginnen de beide officiele landstalen Engels en Maori (daarnaast is de NZse gebarentaal ook officieel) en Mandarijn en Japans omdat de Maori's denken dat dit de belangrijkste talen zullen zijn in de toekomst.

Op het eind van de dag arriveerden we in Whakahoro, waar we voor 2 nachten in Blue Duck Station verbleven. Zoals bij iedere stop konden we ons inschrijven voor diverse activiteiten. We konden onder andere kiezen uit jagen, kajakken en '4x4-rijden' op zoek naar inheemse dieren. Ookal eet ik vlees, een levend dier afschieten zou ik nooit kunnen, dus deze optie viel voor mij al meteen af. Bovendien moet je volgens Bluebirds theorie na het afschieten van een mannetjesgeit of mannetjeshert zijn ballen kussen en dan om je nek hangen en mee terugnemen naar de lodge. Niet echt een smakelijk idee... Mink en ik besloten hier dus niet voor te kiezen, maar te gaan kajakken. Het uitzicht vanuit de kajak was prachtig en we zagen de nodige wilde dieren. Er waren geen mensen te zien behalve degenen in 1 ander bootje, hetgeen resulteerde in een heerlijk rustmomentje na het vele reizen. Van tevoren leek dit ook de meest vredelievende keuze, maar dit bleek toch tegen te vallen. Op sommige plekken in de rivier was de stroming erg sterk en in het begin waren we de natuur goed de baas. Aan het eind van dit uitstapje onderschatten we de kracht van de natuur echter en sloegen om. We werden meegesleurd over enkele scherpe rosten en uiteindelijk kwam ik klem te zitten tussen een omgevallen boom en de kajak. Ik werd naar de bodem getrokken en hapte naar lucht. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Michiel aan wal was gegaan aan een even verderop gelegen strandje. Ik wist me uiteindelijk ook te redden en ging ook aan land. Mink wist mijn tas te redden, waarvoor ik hem nadien nog beloond heb met een pilsje. Mijn zonnebril rust momenteel ergens op de bodem van de rivier, evenals 37 andere brillen en camera's, zo hoorden we van de kapitein van de jetboat. Hij vertelde ons ook dat hij eens een meisje had gered dat in precies hetzelfde gebied bijna was verongelukt; ze had 6 1/2 (!) uur op hulp gewacht. De kapitein vroeg zich hardop af waarom ''he even bothered'', ze was volgens hem immers Duitse. Het was dus een ruig dagje en achteraf gezien is 95 dollar voor een bijna-dood-ervaring natuurlijk geen geld.

Tot slot nog even een Wist U Dat?-momentje voor een educatieve touch:

- Het viel ons op dat bovengemiddeld veel Nieuw-Zeelanders tattoos hebben, zelfs in het gezicht. Onze theorie is dat de Kiwi's trots zijn op hun afkomst en dit hiermee willen benadrukken;

- Maori's vormen ongeveer 35% van de Nieuw-Zeelandse populatie en zijn vooral woonachtig op het Noordereiland;

- Nieuw-Zeeland is een jong land, de Britten kwamen hier pas aan land in het tweede deel van de 19e eeuw, de Maori's slechts enkele honderden jaren eerder;

- Binnen een paar jaar wordt bekend of er onrechtmatig land is afgenomen van de Maori's. Indien dit het geval is, moet dit worden teruggegeven en als dit niet mogelijk is, moet er met geld worden gecompenseerd;

- NZ is zeer aardbevingsgevoelig, het parlementsgebouw (en waarschijnlijk veel meer gebouwen) is hiertegen bestand en ingesteld op een aardbeving van 7.0 tot 7.5 op de schaal van Richter.

Tot zover uw portie (inside) information.

In het volgende verslag onder andere meer over onze ervaringen op het Zuidereiland en de eerste momenten in Australie!

See ya later.

Tom (& Michiel)

Als p.s. wil ik graag even zeggen dat het hier natuurlijk fantastisch is, maar dat ik tegelijkertijd ook aan mensen denk die momenteel in een veel minder fijne situatie terecht zijn gekomen, en dit is nog zacht uitgedrukt. Deze persoonlijke noot wil ik toch even maken als hart onder de riem en om te laten weten dat ik aan hen denk.