Voet aan de grond in Nieuw-Zeeland
Door: Tom Peters
Blijf op de hoogte en volg Tom
12 Maart 2015 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Eindelijk een verslag, hoor ik u denken! Inderdaad, hier ben ik zelf ook erg blij mee, want dit betekent dat ik een vaste computer heb gevonden met gratis internetverbinding! Geen vanzelfsprekendheid in Nieuw-Zeeland, aangezien je voor internet vaak een aanzienlijk bedrag moet betalen in vergelijking met het aantal MB’s dat je daarvoor terugkrijgt. Financieel gezien dus een gevalletje ‘bukt u even?’. Zeker voor een internetverslaafde als ik is dit een doorn in het oog, maar dit mag de pret niet drukken en hier zijn we dus eindelijk! Bedankt allemaal voor het volgen van mijn verslagen, waardoor jullie als het ware meereizen en zodoende deel uitmaken van mijn avonturen.
Maandag 23 februari was het dan zover, een droom ging in vervulling. Om 2:45 uur ging de wekker en een uur later werd ik door mam, pap en Maarten naar Schiphol gebracht. Na een kort, emotioneel afscheid van Duco althans. Nou ja, dat emotionele kwam dan vooral van mijn kant. Luid knorrend keek de kater des huizes me aan. Ik meende heel even een het-interesseert-me-niet-dat-je-weggaat-zolang-ik-maar-pate-krijg-blik te bespeuren, maar ik kon het natuurlijk helemaal mis hebben. Na een dikke knuffel kon ik beginnen aan het avontuur.
Eenmaal aangekomen op de nationale luchthaven haalde ik mijn koffers uit de Audi en liep vergezeld door de rest van het gezin richting de vertrekhallen. Ik zou (reis)maatje Michiel binnen ergens treffen, maar toen ik achter mij ineens de welbekende kreet ‘aaaaai’ hoorde, wist ik dat het ontmoetingsmoment vervroegd was aangebroken. Na een koffie genutigd te hebben met Elly, Pieter, pap, mam en broertje, was het tijd om – in navolging van de rode kater – ook gedag te zeggen tegen het gezin. Dit ging op iets emotionelere wijze dan met de ietwat gezette rode tijger, zoals u zich misschien wel kunt voorstellen.
Een tijdje later mochten Michiel en ik het vliegtuig in. Voor 12 uur en 25 minuten welteverstaan. Schrale troost was dat we met Singapore Airlines vlogen. Dit betekende veel beenruimte, een uitgebreid entertainment systeem, een koninklijke bediening en goed uitziende stewerdessen. Na een lange vlucht boven onder andere Turkije, Irak, Iran en India kwamen we aan in Singapore. De eerste keer in Azie, en meteen een bijzondere ervaring. Voor de voormalige European Studies’ers onder ons: verschillende fases van Oberg’s cultuurshock schoten door mijn hoofd. Allereerst de stilte op het vliegveld: het was muisstil, alleen de Europeanen kwaakten lekker door. Ook zagen we veel mensen met mondkapjes voorbij komen. Daarnaast weten ze in Singapore van aanpakken: het vliegveld was brandschoon, hypermodern en opgeleukt met standbeelden, bloemen en een half bos. Ook bevond er zich een aparte bloementuin/vlindertuin op het vliegveld. Hoe stil het ook was in de openbare vertrekken van de luchthaven, de geluiden die in de toiletgebouwen werden geproduceerd waren des te luider. Niet alleen werden hier tanden gepoetst, ook het speeksel/snot van menig Aziaat werd hier gedeponeerd. In kort tijd werden de wasbakken groener en groener hetgeen gepaard ging met – als het even kon – een zo hard mogelijke rochel. Heel normaal hier mensen, gewoon doorlopen.
Na een korte rondwandeling op de luchthaven moesten we (helaas) alweer verder. Ik had er graag nog even rondgebanjerd, evenals in Singapore zelf. Echter, een nieuwe, 9:55 uur durende vlucht van Air New Zealand wachtte op ons. Deze tweede vlucht ging voor mijn gevoel sneller, gek genoeg went zo lang vliegen vrij snel. Maar ik zat dan ook aan het raam met niemand naast me aan vleugelkant. Michiel was letterlijk wat minder ruim bedeeld. Naast hem plofte een, zo u wilt wat dikkere, Indiaase man zich neer in zijn stoel, en plantte zijn armen op de armleuning. De vlucht werd voor Michiel dan ook een kleine Koude Oorlog, waarin strategische zetten werden geplaatst wanneer de Indiaase man sliep. Ruim 9 uur later en een gebroken rug waar een gemiddelde reuma-patient U tegen zou zeggen verder, zetten we voet op Nieuw-Zeelandse bodem. Het was inmiddels middernacht Nieuw-Zeelandse tijd, en Michiel en ik hunkerden naar een bed. We hadden van tevoren al een hotel geboekt, gelegen aan het vliegveld zelf. Toch was het nog een eindje lopen en daarom besloten we om geen bus te nemen. In dit nieuwe leven zijn we immers backpackers en moeten we meteen beknibbelen waar het kan. Eenmaal aangekomen bij het hotel checkten we in, en een Aziatische man zwaaide ons vrolijk toe. Hij had ook op de Singapore Airlines-vlucht gezeten, en wees er ons enthousiast op dat hij zojuist een gratis transfer had gehad. Goed voornemen van ons om te lopen dus, maar helaas niet altijd even nodig, zo bleek.
De volgende ochtend togen we naar Auckland centrum, waar we ook een hotel hadden geboekt voor de dagen daarna. Auckland ervoeren we als een soort New York light; veel wolkenkrabbers, veel verschillende culturen en blokken van straten. Wat ons vooral meteen opviel was de enorm gevarieerde populatie van de stad: Maori’s, afstammelingen van (Britse) Europeanen en heeeel veel Chinezen. Auckland is een echt studentenstad en om die reden ook meteen jong, hip en trendy. De stad is de grootste van Nieuw-Zeeland, nog groter dan hoofdstad Wellington, en heeft een enorme jachthaven. Auckland wordt om die reden ook wel de ‘City of Sails’ genoemd. De jachthaven bezochten we dan ook, evenals enkele andere attracties in de stad. Toen we in de haven op een brug stonden te kijken naar de jachten, vroeg Michiel zich af of er zich ook snoek bevond in het water (‘Zitj hiej aug sjnook?’). Net op dat moment werden we gesommeerd de brug te verlaten, omdat de brug open moest. Het scheelde dus niet veel of Mink had zijn vraag zelf heel nader kunnen beantwoorden...
Verder hebben we Waiheke bezocht, een eiland voor de kust. De ferry, die ons verbond met het eiland, bood ons een geweldig uitzicht op de stad en haar kenmerkende Sky Tower. In zowel Auckland als Waiheke kwamen we geen proppers tegen, wat een verademing was na talloze Spanje-vakanties waar je om de minuut gevraagd wordt of je echt niet even binnen wilt kijken. Op de terugweg kwamen we de Chinese man a.k.a. ‘de plaaggeest’ (hij bleek uit Shanghai te komen) van het hotel weer tegen. De wereld is soms blijkbaar toch heel klein. Hij sprak echter nauwelijks Engels, waardoor we hem niet echt beter hebben leren kennen. In Auckland ontmoetten we ook 4 Nieuw-Zeelandse jongeren die ons de nodige tips gaven over welke zaken te bezoeken. Het eerste contact met de lokale bevolkinig was dus gelegd.
Op de laatste dag in ons hotel keek ik even op Booking naar de beschikbaarheid van hostels in Auckland de volgende dagen. We zouden vanaf die dag namelijk op de bonnefooi accommodaties afgaan om te vragen of we daar konden slapen. Dat is immers het echte backpacken. Tot mijn grote schrik zag ik dat alle betaalbare hotels en hostels in Auckland HELEMAAL VOL zaten. Ik schrok me rot, dit hadden we niet verwacht! Misschien was er via hostels zelf nog plaats, zo redeneerden we. Navraag daar leerde ons dat ook dit niet het geval was. Ver buiten het centrum was wel nog een enigzins betaalbaar motel beschikbaar, waar nog slecht een kamer voorhanden was. We spoedden ons naar een internetcafe waar we a la minute ons onderkomen voor de komende nachten veilig stelden. Een zucht van verlichting ging door ons heen; we hadden een slaapplek.
Al snel realiseerde ik me waarom alles zo vol zat. Tal van activiteiten vonden plaats dat weekend: de Volvo Ocean Race, de Cricket World Cup, een kunstfestival en de viering van het Chinees Nieuwjaar.
Doordat we ver van het centrum van Auckland verwijderd zaten, was het niet meer mogelijk om een Chinees lichtfestival te bezoek in Albert Park, waarbij allerlei lampionnen in de vorm van bijvoorbeeld draken oplichten in de avond. Ook was het te ver om – als er uberhaupt nog kaartjes waren – de derby in het cricket tussen Australie en Nieuw-Zeeland te bezoeken. Gelukkig hadden we in het motel Sky Television (een soort van Sport 1), dat de wedstrijd live uitzond. We hebben geprobeerd de regels te begrijpen terwijl we keken, maar het is ons nog niet helemaal duidelijk hoe het spel werkt. Wat wel helder is, is dat de NZ’ers grote fans zijn van deze sport. De eigenaresse van het motel, die mij wat kladpapier gaf om dit verslag op te schrijven, was de match ook aan het volgen en ze zei dat de match wel tot 23 uur ’s avonds kon duren. We hebben geduimd voor Nieuw-Zeeland, en dit heeft blijkbaar meegeholpen want ze hebben de wedstrijd uiteindelijk gewonnen en schijnen een goede kans te maken op de titel. Het motel was overigens prima, afgezien van het gegeven dat we op de begane grond zaten en dat mensen constant binnen konden kijken, waardoor Michiel zich naar eigen zeggen een dame van plezier waande. Helaas won hij het kop-of-munt-spel met als resultaat dat hij in het tweepersoonsbed mocht slapen en ik me tevreden moest stellen met een slaapplek in een normaal bed. Het was hem gegund.
In het volgende verslag meer over ons avontuur met de Stray-backpackersbus en (meer) wetenswaardigheden over dit jonge land.
Greetings from Kiwiland!
-
12 Maart 2015 - 05:23
Cas:
Tom je moet echt een auteur worden. Heb me kostelijk vermaakt met de manier waarop je schrijft. Geniet ervan en groetjes aan Smink! -
12 Maart 2015 - 10:06
Joop Kikkert:
Geweldig verslag Tom. De journalistiek lonkt.
-
12 Maart 2015 - 10:26
Elly:
Ha Tom en Michiel,
Goed geschreven Tom!
Leuk om jullie zo te volgen.
Jongens geniet ervan !
Groetjes
Pieter en Elly
-
12 Maart 2015 - 11:02
Rita:
Lang op het verslag moeten wachten, jongens. Maar erg de moeite waard :-) Eerlijk gezegd denk ik: ik wil OOK! -
12 Maart 2015 - 12:27
Bart B:
Tof verslag, nog veel reis plezier -
12 Maart 2015 - 17:21
Lindaa:
Yes dacht ik, eindelijk weer een verslag! En je schrijft net zo leuk als je vertelt!
Erg leuk om je avonturen zo te volgen Tom!!
Heel veel plezier nog en pas goed op jezelf (julliezelf :P)
dikke kus
-
12 Maart 2015 - 17:53
Oma:
Tom geweldig! In gedachten reis ik met je mee. En dit is nog maar het begin veel plezier op je verdere reis. Ik zie nu al uit naar je volgende verslag. Groetjes oma -
12 Maart 2015 - 17:56
Ine Mooren:
leuk om jullie zo te volgen,zo kan ik me heel goed jullie avontuur voorstellen
heel veel plezier....
-
12 Maart 2015 - 19:39
Theo Peters:
Tom, informatief en interessant verslag. Leuke ondertoon. Geeft ook aan begin van de reis goed is gestart. -
12 Maart 2015 - 20:49
Tom :
Bedankt allemaal voor de leuke reacties! Moedigt me aan om weer verder te schrijven -
13 Maart 2015 - 00:10
Sanne:
Zo te lezen vermaken jullie je wel hè! ;) Mooi verslag, goed geschreven Tom! Echt komisch, ik kan me levendig voorstellen hoe Michiel sommige dingen heeft gezegd hahah ((‘Zitj hiej aug sjnook?’).
Have fun!
Groetjes, Sanne -
14 Maart 2015 - 14:06
Raymond Vries:
Geweldig verslag. Ik mis jullie wel in het mooie Limburg. Geniet nog van jullie trip, en blijf heel. -
14 Maart 2015 - 21:52
Palli:
Maten. Mooi verslag, veel plezier nog op deze mooie reis -
15 Maart 2015 - 16:14
Ingrid Verhagen:
Leuker dan een boek ! Veel plezier verder !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley