Natuur & cultuur snuiven in Queensland

Goedenavond Nederland,

Als jullie denken dat alleen Duitsers perfect op tijd zijn, dan komt u bedrogen uit. Ook de Thai zijn erg punktlich (trema werkt hier niet), want om precies 9.00 uur vanochtend, volgens schema, ging een internetcafeetje in de buurt van ons hotel open. Daar heb ik alvast wat neergepend, en na het bezichtigen van enkele toeristische trekpleisters in de middag ben ik verder gegaan met schrijven. Daardoor kan ik u weer uw tweewekelijkse portie backpackerervaringen voorschotelen bij uw hoofdgerecht, misschien wel handig nu de kranten een dagje rust houden op deze zondag. Van ons, voor u, geheel kostenloos. Inderdaad, van ons, want deze keer inclusief gastcolumn van Michiel over zijn Skydive-avontuur. In dit verslag staan minder anekdotes dan u gewend bent, maar daar krijgt u meer achtergronden, geschiedenis en 'educatieve' elementen voor terug. Over de Thaise cultuur in een later verslag meer, want we zijn op waarbenjij.nu dus nog steeds in Down Under, waar we een aantal mooie laatste dagen tegemoet gingen.

Onze ervaring met Fraser Island was qua groep dus een domper, maar niet getreurd: Airlie Beach en Cairns kwamen eraan. Airlie Beach is een middelgroot kustplaatsje, waar de lokale gemeenschap er veel aan gedaan heeft om het de overzeese toerist aan niets te laten ontbreken. Er bevindt zich een zogenaamde lagoon. Dit is een soort zwembad dat gratis toegankelijk is voor iedereen die wil zwemmen en vlak naast de zee ligt. Ook was er een evenement dat deed denken aan een hippiemarkt (welbekend van Harry van de Sunweb), talloze restaurantjes, openbare gratis BBQs, toiletten en douches en muzikaal entertainment. Kortom, dit is een heerlijke plek om even te ontsnappen aan de drukte van de grote steden. De echte reden waarom mensen deze kustplaats aandoen is echter de Whitsundays-archipel, die uit de kust ligt maar vanuit dit plaatsje makkelijk bereikt kan worden. Whitsunday is Engels voor Pinksteren. Kapitein James Cook die deze eilanden ontdekte, dacht dit eiland gevonden te hebben met – hoe kan het ook anders - Pinksteren en daaraan dankt de archipel zijn naam. Onze gids vertelde ons dat de eilanden hun naam eigenlijk onterecht hebben gekregen, omdat de internationale datumgrens op dat moment nog niet bestond; het was in werkelijkheid al Pinkstermaandag. Hoogtepunt van deze eilanden was voor mij toch echt wel Whitehaven Beach. Voor de prachtige foto’s verwijs ik u door naar Facebook. Fantastische witte stranden, azuurblauw water en een voor ons unieke diversiteit aan flora en fauna. Zo zagen we een enorme zeeschildpad die, afgaand op zijn grootte, toch een bejaarde leeftijd bereikt moet hebben. Verder spotten we meerdere pijlstaartroggen (ja, een van hen heeft Steve Irwin het loodje doen leggen) en dolfijnen. Deze laatste diersoort hadden we ook al mogen aanschouwen in Port Macquarie, maar ze blijven fascinerend om te zien. Helaas bestaat er ook een negatieve kant van de medaille, die inhoudt dat er op Whitehaven Beach geen Aboriginals meer te vinden zijn. Deze hebben hun natuurlijke habitat moeten verlaten door de komst van James Cook en consorten en zouden nu alleen nog maar kunnen dromen van een terugkeer naar dit idyllisch stukje Australie. Verder hebben we gesnorkeld, wat een fantastisch voorproefje was op ons duikavontuur een aantal dagen later.

Op de vele stranden die we gezien hebben aan de Oostkust is het goed leven. Uitwaaien dankzij een lekker briesje, een zonnetje dat ons vaak goedgestemd is en – eerlijk is eerlijk - een zee die vaak, maar niet altijd even vriendelijk is en af en toe behoorlijk wat haaien kan herbergen. Toch mag dat de pret niet drukken en met een up-to-date courant ben ik al gauw tevreden. De krant lezen kan, in tegenstelling tot in Nederland, geheel zonder risico in Australie. In het vorige verslag vertelde ik nog over mijn ervaringen op de middelbare school; als je bekende dat je politiek geinteresseerd was, kon je een mep incasseren. Echter, wanneer je goed scoorde bij de actualiteitentoets en uit de doeken deed dat je de krant las, werd je in willekeurige volgorde gekielhaald, gevierendeeld, gevild, gestenigd, verbrand en verdronken/levend begraven. In Australie doet men hier gelukkig dus niet zo moeilijk over en hoef je niet te vrezen voor je leven. Momenteel denk ik er nog steeds over na hier dan ook asiel aan te vragen.

Na Airlie Beach mochten we ons voor negen uur in een nachtbus installeren. De zoveelste busrit, zo zuchtten we, want we hadden niet louter in de Greyhoundbussen gezeten die ons langs de Oostkust vervoerden, maar ook in tal van tourbussen, die ons van en naar verschillende bezienswaardigheden brachten (dagtrips). Een luxeprobleem, zoveel is duidelijk. Eerder beklaagden we ons al over de stoelen van het kaliber Ryanair (benen in de nek en gaan) in veel van deze tourbussen, maar het rijgedrag van sommige buschauffeus liet soms ook te wensen over. Niet zelden kregen we een flashback naar de zaterdagavonden in de periode eind jaren 2000, toen we in een lokale discobus naar dansgelegenheid Palladio in Helden werden gebracht. Je was altijd blij als je heelhuids was aangekomen, en een levensverzekering was geen overbodige luxe. Toch zijn we er ook hier weer zonder kleerscheuren vanaf gekomen en uiteindelijk veilig gearriveerd op onze eindbestemming: Cairns. Om even voor 6 uur ‘s ochtends stapten we slaperig de bus uit en er bleek al veel volk op straat te zijn. Hoogst merkwaardig op dit tijdstip. Al snel begrepen wat er aan de hand was: de festiviteiten voor Anzac Day waren begonnen. Ik was me er wel al bewust van dat het 25 april was en die dag groots gevierd zou worden, maar ik wist niet dat de viering ervan al zo vroeg zou beginnen met een Dawn Ceremony (Zonsopkomstceremonie). Op deze dag worden in Australie en Nieuw-Zeeland de landgenoten herdacht die hebben gediend/gesneuveld zijn in een militaire operatie in het buitenland. Deze datum is oorspronkelijk uitgekozen omdat op die dag in 1915, dit jaar precies honderd jaar geleden, Australische en Nieuw-Zeelandse militairen voor het eerst deelnamen aan een oorlog: de Eerste Wereldoorlog, waarin de soldaten streden tegen het Ottomaanse Rijk in Gallipoli en er aan Australische kant 8000 doden vielen. Een eeuw later herdenken beide landen de verliezen hand in hand met de Turken. De hele dag door waren er in Cairns en de rest van Australie nog optredens, optochten en herdenkingen. Gelukkig niet verstoord door aanslagen, een wonder als je de krantenkoppen had moeten geloven in de dagen voorafgaand aan 25 april.

In Cairns stonden een aantal zaken op het programma: de stad bezichtigen, duiken in het Great Barrief Reef, een bezoek brengen aan het Aboriginal Park en de skydive van Michiel. Hieronder vindt u de exclusieve, eenmalige column die hij schreef voor dit blog.



Skydiven. Voor mij persoonlijk een adrenaline-opwekkend woord met een magische en filosofische betekenis. "Duiken in het luchtruim''. Vrij zijn als een vogel en me overgeven aan de wetten van de zwaartekracht van Moeder Aarde. Het was voor mij een langgekoesterde wens die dan eindelijk in vervulling zou gaan. 28 april 2015 was het dan eindelijk zover! Deze dag zou achteraf gezien gelijk moeten staan aan of mijn heroïsche sterfdag, of mooiste dag van mijn backpackreis. Natuurlijk is laatstgenoemde realiteit geworden, anders kon ik deze gastcolumn ook niet geschreven hebben...
Na enkele zweetmomenten en een innerlijk gevecht met mijn oerinstinct om grond onder mijn voeten te willen voelen, was het tijd om plaats te nemen in het krakkemikkige propellervliegtuigje. Na 14.000 feet (ruim 4,2 km) bereikte het oude barrel dan eindelijk haar hoogtepunt. Ik moest, samen met nog 8 anderen geluks- of pechvogels, het luchtruim gaan trotseren. Het was trouwens interessant om deze vogels te observeren alvorens ze hun vleugels voor de eerste keer spreiden. De ene vogel begint nerveus op en neer te wiebelen, terwijl de ander half van zijn stokje gaat of haar maaginhoud over haar baasje (de instructeur) deponeert.
Het gevoel wanneer je dan met een been uit het vliegtuig hangt is verre van comfortabel, eerder VRESELIJK. Het langverwachte aftelmoment komt dan plotseling akelig dichtbij. Op enthousiaste wijze schreeuwde ik mijn mogelijk laatste getallenreeks van 5...4...3...2...1 GOOO!! Je valt daarna dus met een snelheid van ruim 200 km/h naar beneden en krijgt de grootst mogelijke dosis lichaamseigen drugs toegediend : 110% pure adrenaline. 'Natural high' noemt men het, en ik snap nu volledig waarom... Terwijl je al vallend de prachtige kleuren en vormen van het Australische landschap en Great Barrier Reef in je opneemt en je handen constant het 'HELL YEAH!" gebaar produceren, weet je toch wel een ding zeker : IK LEEF! Ik leef als nooit te voren!
Na de vrije val van circa 50 seconden werd door mijn instructeur de parachute geopend. Een oase van rust ontstond vervolgens op enkele honderden meters van de aardbodem. Ik beleefde mijn eigen ZEN-momentje. Eenmaal voet op aarde genoot ik nog enkele uren na van mijn sprong en kwam ik tot de conclusie dat mijn drang naar spanning en adrenaline sterker is dan mijn drang om grond onder mijn voeten te willen voelen. Mijn instructeur zei vooraf al dat skydiven een nieuwe verslaving is voor veel mensen. Ik moet hem hier volledig gelijk in geven.
Deze Buggenumse slechtvalk heeft daarom zijn laatste vlucht nog lang niet gemaakt!



Zoals gezegd hebben we ook een Aboriginalpark bezocht, vlakbij Cairns: Tjapukai Aboriginal Cultural Park. In Nieuw-Zeeland hadden we al veel over de oorspronkelijke inwoners (Maori) geleerd, maar in Australie viel dit nog wat tegen. Het was dus hoog tijd voor een kijkje in de keuken bij de zogenaamde 'Indigenous people'. Uit folders bleek dat dit park zich uitstekend voor deze gelegenheid zou lenen. We gingen op een maandag, en het was dan ook erg rustig. Zo rustig zelfs, dat toen we ons installeerden bij de eerste voorstelling (over het gebruik van natuurproducten als voedsel en medicijn) er niemand aanwezig was. Vijf minuten nadat de show had moeten beginnen zagen we een hoofd achter een hekwerk opdoemen, dat ons vertelde dat er zo wel iemand zou komen. We zagen al helemaal voor ons hoe het er in de bedrijfskantine aan toe zou gaan: ''Oke, we gaan het zo doen. We spelen steen papier schaar, wie verliest, moet optreden. Allebei steen, opnieuw. Allebei schaar, opnieuw. Ahhh, papier, ik verlies. Jaja, ik ga al!'' Naast de presentatie over de natuurproducten leerden we ook speerschieten en het imiteren van dierengeluiden door het blazen op verschillende instrumenten. Verder kregen we jachtattributen en Aboriginalkunst te zien en kregen we via heuse theatershows meer inzicht in de cultuur en de dans van deze stam. Gedurende de dag werd ons ook de diversiteit van de inheemse Australische volkeren uitgelegd. Zo werd duidelijk dat er wel 300 stammen bestaan die 500 verschillende talen spreken. Daarnaast is het minder bekend dat niet alleen Aboriginals al vroeg aan land kwamen in Australie, maar ook de Torres Strait Islanders. De Aboriginalstammen hebben min of meer hun eigen gebruiken en cultuur. Toch zijn er enkele overeenkomsten. Zo vereren alle Abbies dieren, die zij als hun goden beschouwen. Een gekleurde slang speelt hierin de belangrijkste rol (die van oppergod). Bovendien zijn afkomst en klimaat heel belangrijk. Zo bestaan er ''droogtemensen'' (afkomstig uit het binnenland) en ''regenmensen'' (afkomstig uit de kuststreek). Als ik het goed begrepen heb wordt aan de hand van de afkomst van je opa bepaald wat voor soort mens je bent. Een ''regenmens'' moet trouwen met een ''droogtemens'' en andersom. In de laatste decennia zijn steeds meer Aboriginals in aanraking gekomen met de Westerse cultuur en het gebeurt dan ook steeds vaker dat ze trouwen met Australiers van Westerse afkomst. Interessant om te vertellen is dat in Northern Territory, de noordelijkste deelstaat van Australie, nog steeds Aboriginalstraffen worden uitgevoerd. Dit is het gevolg van een overeenkomst tussen de Britten en de voorouders van de huidige Aboriginals die een aantal eeuwen terug is gesloten. Wanneer een lid van de Aboriginalstam het heel bont heeft gemaakt, wordt er een spies in het bovenbeen gestoken. Resultaat: veel pijn en manklopende mensen. Vervolgens wordt de boef overgeleverd aan de deelstatelijke/federale overheid, die hem of haar nog eens straft op een Westerse manier. Naar verluidt heeft de regering meermaals geprobeerd de Aboriginalstraffen te stoppen, maar het 'contract' van toen blijkt ook nu nog moeilijk open te breken.

2 Dagen na Michiels skydive stond na een hoogtepunt een dieptepunt op de planning. We gingen namelijk duiken in het Great Barrief Reef, volgens velen het mooiste rif ter wereld. 's Morgens vroeg stonden we op en gingen we naar Cairns' haven. Daar stapten we op de boot naar het rif dat zich op ongeveer anderhalf tot twee uur varen van de kust bevindt. Het is heel vreemd om te zien dat het water na zo lang gevaren te hebben plotseling steeds ondieper wordt en je ineens op lichtblauw water stuit. Na een uitgebreide instructie van de bemanning trokken we de duikpakken aan, zetten we de duikbrillen op en vervolgens mochten we in een groep, met gids, afdalen in de oceaan. Aanvankelijk voelt het duiken heel ongemakkelijk om de simpele reden dat je moet leren hoe adem te halen. Rustig in- en uitademen, hoorde ik mezelf herhalen. Bovendien neemt de druk op de oren toe, hetgeen kan worden opgelost door met je vingers je neus dicht te knijpen en te blazen. Op deze manier kun je je oren klaren. We zagen het letterlijk adembenemende rif en de kleurrijke bewoners van de zee. Een geweldige ervaring die Michiel na de lunch nog eens overdeed door een tweede duik te nemen. Hij vertelde dat je bij de tweede keer veel beter weet hoe je moet duiken en daardoor veel relaxter bent en meer geniet van de ervaring. Ook ga je bij de tweede keer niet meer met zijn vijven, maar met zijn tweeen omlaag. Voor- en nadelen tegen elkaar afwegend baal ik er wel van dat ik niet ook nogmaals heb gedoken, maar ik ga zeker nog eens terug voor een herkansing! Het was in ieder geval een spetterend einde van onze Australie-reis.

Op 29 april vlogen we van Cairns terug naar Melbourne, om vanuit daar enkele uren later het vliegtuig te pakken naar Kuala Lumpur, Maleisie. Een compleet nieuwe wereld met nieuwe ervaringen stond ons te wachten: Azie. Hierover lezen jullie de volgende keer meer!

Arrivederci!

Peet & Mink