Flashpackers on the move

Goedemiddag lezers,

Inmiddels zijn Michiel en ik gearriveerd in Thailand, maar blogtechnisch gezien zijn we een paar weken geleden blijven steken in Australie. In het vorige verslag vertelde ik over onze belevenissen tot Sydney, hier komen onze ervaringen van deze stad en de rest van Oz.

Zoals reeds verteld viel onze trip naar de Blue Mountains(een groot nationaal park vlakbij Sydney) erg tegen, vooral vanwege het weer. Ik had die dag nog wel een interessant gesprek met onze chauffeur en tevens gids, die net als ik ook politieke wetenschappen heeft gestudeerd. We hebben gepraat over de Australische politiek en de volgens hem erg op de VS gerichte leiders. Zo zou de premier Amerika graag pleasen en uit stoerheid de Yankees altijd een stap voor willen zijn in het veroordelen van bijvoorbeeld Rusland na de aanslag op de MH17. Interessant inzicht, maar of dit een geheel objectief verhaal was, is natuurlijk de vraag. Het lot wilde dat er zich nog een persoon in de groep bevond die politiek interessant vond en haar interesse wilde omzetten in een studie, dus uiteindelijk werd het voor mij nog een amusante middag. Hoe anders was het op de middelbare school, waar je als je over politiek begon het risico liep in elkaar geslagen te worden?

Toen we in Sydney aankwamen begrepen we onmiddelijk waarom dit de grootste stad van Australie was: duizenden mensen van allerlei afkomsten op weg naar werk, restaurants of toeristische attracties passeerden ons. De drukte waren we al wel gewend, maar hier liepen meer mensen rond dan in enige andere stad die we al bezocht hadden. Het wereldberoemde Opera House en Harbour Bridge moesten natuurlijk als eerste gezien worden. Het was eigenijk precies wat ik ervan verwacht had en zeker de moeite waard om te zien. Verder waren we onder de indruk van de Royal Botanic Gardens en Darling Harbour, waar je 's avonds heerlijk kunt rondslenteren onder het genot van live-muziek die uit restaurantjes schalt en waar verlichte waterpartijen het straatbeeld opleuken. Over de rest van de stad waren we echter minder te spreken; er waren naar onze mening relatief weinig attracties voor zo'n bekende metropool, en sommige 'bezienswaardigheden' (Hyde Park, parlement van NSW, The Rocks) waren het aanschouwen ervan niet helemaal waard. Ook zaten we in een massaal hostel dat in de dagen dat wij er waren volledig vol zat. Als een stad al druk is en je kunt in je onderkomen dan vervolgens ook niet tot rust komen, dan is dat geen pluspunt. Andersom werden wij wel gezien als een pluspunt, vooral in een wijk waarvan we later hoorden dat deze als homovriendelijk te boek stond. We waren onderweg naar een bushalte om naar Bondi Beach te gaan, toen ons al opviel dat we wel erg vaak werden aangekeken - door de mannelijke helft van de samenleving welteverstaan. Toppunt was toch wel toen een joggende dertiger langsrende en me wel heel lang verlekkerd en doordringend aankeek. Zijn ogen spraken boekdelen en ik kreeg letterlijk het donkerbruine vermoeden dat ik bij deze man niet tot Open Huizendag had hoeven wachten om zijn slaapkamer nader te mogen inspecteren. Overigens hadden we deze guitige sportieveling door onoplettendheid in een later stadium ook nog wel eens tegen het lijf kunnen lopen, omdat we bij het boeken van een nieuwe accommodatie per abuis bijna een kamer reserveerden in het Hideaway Men Only resort. We hadden hier menigeen wellicht blij mee gemaakt, maar de aanwezigheid van ook vrouwen is voor ons geen overbodige luxe.

Af en toe wordt erg duidelijk in welke mate de wereld geglobaliseerd is: op tal van plekken zie je de merken die we ook in Nederland hebben en voor muziek geldt hetzelfde. Eenheidsworst. Zo hoorden we op een avond, toen we rondliepen in het havengebied van Sydney, alweeeer Ed Sheeran langskomen. Hierover uitte ik mijn ongenoegen bij Mink. Hij vond de muziek niet verkeerd en neuriede vrolijk mee. De volgende dag kwam ons ter ore dat niemand minder dan Edje Sheeran een verrassingsoptreden op een bruiloft had gegeven in... jawel, Sydney! Even waren we in de veronderstelling dat we hem de dag ervoor live hadden horen spelen, maar dit optreden bleek al enkele dagen eerder te hebben plaatsgevonden. Ik haalde opgelucht adem, want ookal vind ik zijn muziek niet altijd even leuk, ik had een gratis optreden van dit talent toch echt niet afgeslagen.

We hebben er van begin af aan bij onze Australie-reis voor gekozen om de oostelijke Zuidkust en Oostkust aan te doen. Na Melbourne, Canberra en Sydney reisden we dan ook verder noordwaarts en kwamen ook kleinere plaatsjes in het vizier. Zo volgden Port Maquarie, Byron Bay en Gold Coast/Surfers Paradise, om vervolgens in Brisbane terecht te komen. Hier ontmoetten we voor de derde keer Zoe, die we hadden leren kennen tijdens ons Stray-backpackersavontuur in Nieuw-Zeeland. Samen verkenden we de stad en het nachtleven van deze hoofdstad van deelstaat Queensland. In Brisbane bezochten we ook het Lone Pine Koala Sanctuary. Velen gaan naar Australia Zoo van wijlen crocodile hunter Steve Irwin, maar dit was voor ons net iets te ver verwijderd van Brisbane en ook duurder. Het Lone Pine bleek een prima alternatief. We hebben er koalas geknuffeld/vastgehouden, kangoeroes gevoederd en geaaid en een zeer goed getrainde hond schapen zien sturen/opjagen. Ook werd ons geleerd hoe je een schaap moet scheren, nog geen gemakkelijk klusje. Het mooiste om te zien waren natuurlijk de kangoeroes. Gedurende onze hele Aussietrip hebben we er helaas geen in het wild gezien, maar dit is het risico als je ervoor kiest grotendeels aan de kust te blijven.

Inmiddels zijn we toch al aardig wat weken op reis en zijn we erachter gekomen dat we lichte flashpackers zijn. Over de precieze betekenis van dit woord zijn de meningen verdeeld, maar in feite komt het erop neer dat een flashpacker een luxe backpacker is. Bij ons komt dit niet zozeer naar voren in maaltijden. We zijn niet de enige jongeren op reis die regelmatig een bezoekje aan de Mac, Domino's, Burger King of KFC brachten, en dit is ook helemaal niet duur. De opwarmmaaltijden die ons ertoe aanzetten om onszelf tot de 'Microboys' om te dopen zijn de meeste reizgers ook niet vreemd en zijn ook niet schreeuwend duur, integendeel. Bovendien hebben we geen overmatige luxe technologie meegenomen op reis of hier aangekocht. Bij ons komt de neiging tot flashpacken vooral naar voren in het gegeven dat - als het even kan - we liever een 2-persoonskamer betrekken dan een hostel met kamers van 10 bedden. Nu is het voor ons ook wat beter te betalen dan voor mensen die alleen reizen, maar zelfs dat in ogenschouw nemend hebben we relatief vaak een luidruchtig hostel verruild voor een comfortabel hotel. Hier is niets mis mee, want op deze manier hebben we zowel de ervaring van het backpacken te pakken als een welverdiend moment voor onszelf, waardoor je beter oplaadt en meer geniet van wat je ziet. Een hotel is bovendien af en toe ook heerlijk om even aan de stekker- (zijn altijd bezet), snurk-(need I say more?) en kussensteelterreur (komt zo) te kunnen ontsnappen.

Na Brisbane volgde Noosa en daarna Rainbow Beach. Vanuit laatstgenoemde zouden we een 3-daagse kampeertrip gaan maken naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld dat op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat. We hadden hier goede verhalen over gehoord en verheugden ons dan ook erg op dit uitstapje. De groepjes werden gevormd en de drank die we de avond van tevoren hadden moeten bestellen werd ingeladen. Een groep Britten had wel erg veel besteld, hetgeen de gids verleidde te zeggen dat ze na de trip toch echt eens een afkickkliniek moesten bezoeken. Niet lang daarna reden we per four-wheel drive naar en op het eiland. Het strand fungeerde als snelweg waar tevens vliegtuigen landden. Ik mocht ook rijden en dit is nog niet zo eenvoudig, zeker niet door het zand waar de auto af en toe in wegzakte. We zagen in die 3 dagen Indian Head, een metershoge klif van waar in de dagen van het kolonialisme in de weg lopende Aboriginals door de Britten de keus werd gegeven: springen of je wordt geduwd. De historie verschrikkelijk, het uitzicht prachtig. Daarnaast zwommen we in het azuurblauwe Lake McKenzie, zagen we een bekend scheepswrak, gingen we naar de Champagne Pools (soort van natuurlijke baden langs de zee waar door het binnenstromende water bubbels in ontstaan), zwommen we in een 'creek' waarvan je het water kon drinken en lieten we onze voeten als maaltijd dienen voor de welbekende kleine bijtvisjes in Lake Wabby.
Fraser zelf was dus adembenemend, maar de groep waarmee we gingen was dit allerminst. Deze bestond uit 5 Duitse meisjes,1 Iers meisje en wij twee. Dit klinkt als de perfecte samenstelling voor ons, maar dit was het absoluut niet. Er werd door de 5 Duitsers nauwelijks wat gezegd en het koken 's avonds lieten de dames tot 2 maal toe grotendeels aan Michiel, mij en het Ierse meisje (Sam) over. 's Ochtends kwam de gids ons uit de tent drillen door zijn 4x4 voor ons te parkeren, portieren te openen en de muziek op volumestandje burenruzie aan te zetten. Niet dat we uberhaupt nog sliepen, want de vogels hadden ons al uit onze slaap gezongen. Hoewel er in onze groep totaal niet amicaal met elkaar werd omgegaan, was dit in een andere groep wel anders. Een Britse meid, stammend uit de hierboven genoemde 'rehab-groep', voelde klaarblijkelijk sterk de neiging om ontboezemingen te moeten doen; na het douchen rende ze steevast met haar blote jopen over de camping. Toppunt van asociaal, zou je zeggen. Helaas, het dieptepunt moest nog komen. Bij terugkomst in het hostel op het vasteland zaten we nog 1 nacht vast aan de mede-toeristen. Jammer genoeg sliepen we toen bij het desbetreffende Britse meisje en haar aparte vrienden op de kamer. Toen Michiel zich afvroeg waar zijn kussen eigenlijk gebleven was, bleek het meisje dit even 'geleend' te hebben en gaf het spurtelend terug. Op een gegeven moment had ze last van haar schouders, en vroeg ze een andere Britse jongen haar te masseren. Hij was wel bereid hiervoor uit bed te komen, maar niet voordat hij zich had ontdaan van wat overtollig gas. Het duurde daarna echter niet lang voordat zijn hand in haar broekje was verdwenen, uiteraard in het bijzijn van ons en geheel schaametloos. Afgezien van de natuur waren dit dus een aantal dagen om snel te vergeten...

Als rots in de branding hebben we gelukkig nog altijd supermarktketen Woolworths, door winkelmedewerkers ook wel liefkozend Wolly's genoemd. Wanneer we ons even slecht voelen, beurt de carnavaleske promomuziek (Cheap cheap, cheap cheap) ons erg op en lopen we in polonaise door de supermarkt. Tot op heden hebben we nog geen vervelende of argwanende blikken gekregen, noch heeft iemand zich willen aansluiten bij onze dans.

In het volgend verslag meer over de laatste weken in Australie en onze stedentrip Kuala Lumpur. Met gastcolumn van Michiel over zijn skydive-avontuur!

Cheers
Tom (& Michiel)