Microboys hartje Nederlandse Spoorwegen

G’day mates,


Er zijn inmiddels alweer enkele weken verstreken sinds het vorige verslag. In dit tijdsbestek is uiteraard weer veel gebeurd, te veel om op te noemen, maar ik zal wederom een poging wagen om jullie een goed beeld te geven van onze ervaringen hier Down Under. Omdat ik wat achter lig, is het een iets langer verslag geworden dan normaal. Ik hoop dan ook dat u even de tijd vindt om het helemaal te lezen. Het vorige verslag eindigde bij het zuidelijke deel van het Noordereiland in Nieuw-Zeeland, en hier pak ik dan ook de draad weer op!


Als laatste deel van de reis met de backpackersbus reden we naar Tongariro National Park. Hier bezichtigden we een van de plekken waar Lord of the Rings is opgenomen, specifieker: Gollum's Pool. We sloten de dag af met hamburgers en bier en een rugbywedstrijd op tv. De dag erna reisden we verder naar hoofdstad Wellington. Een soort Napels-light, minder stijf en zakelijk dan Auckland en heel levendig met een jonge populatie. De bevolking hier is wel minder gemixt dan die van Auckland. In Wellington gingen we naar Mount Victoria, van waar we een prachtig uitzicht over de stad hadden. Verder hebben we samen met Fransman Julien het uitgaansleven verkend, en dit viel niet tegen. Het Homegrown muziekfestival was die zaterdagavond afgelast vanwege slecht weer en daarom trok men massaal naar de uitgaansstraat. Een avond Timoz in Weert was vergeleken met deze avond peanuts, en er werd tot in de vroege uurtjes gedanst.
Als politiek fan kon ik het natuurlijk ook niet laten om het Nieuw-Zeelandse parlement te bezoeken, waar we de belangrijkste man van het land, John Key, hebben gezien. Van tevoren werd ons op het hart gedrukt ons vooral niet te mengen in het debat; blijkbaar konden vorige bezoekers de verleiding niet weerstaan. Zelfs de premier was dus bij het 'vragenuurtje' aanwezig en het was heel duidelijk dat de Nieuw-Zeelanders de Britse traditie van elkaar vooral zo weinig mogelijk laten uitpraten bij het beantwoorden van vragen niet vergeten zijn. Omdat Wellington veel hinder ondervindt van aardbevingen, zijn flinke schokdempers aangebracht om het parlementsgebouw een volgende aardbeving te laten overleven.



Na Wellington zat onze reis met de Stray-backpackersbus er helaas op. We zouden op eigen houtje het Zuidereiland verkennen. We namen de ferry van Wellington naar Picton, om vanuit daar een bus te pakken naar Christchurch. Toen we een willekeurige buschauffeur vroegen of hij naar Christchurch ging, was zijn antwoord: ‘Hell no!’ Een onheilspellend gevoel bekroop ons, en later zouden we uitvogelen waarom. Eenmaal daar aangekomen bleek ons hostel ver buiten het centrum te liggen, namelijk in de wijk New Brighton aan de kust. Christchurch zelf is een vrij troosteloze stad. Het echte centrum (of Central Business District, zoals het hier vaak wordt aangeduid) bestaat uit niet veel meer dan een kleine kathedraal en enkele hotels en restaurantjes eromheen. Tot overmaat van ramp is het heilige gebouw bij een zeer zware aardbeving in 2011 (6,3 op de schaal van Richter) ernstig beschadigd geraakt en werd in 2012 bekend dat deze moest worden afgebroken. Nog triester is dat er bijna 200 doden vielen bij deze aanval van moeder natuur. Naast het echte centrum zijn er vrij veel parken te vinden in de stad, maar dat woord zou soms net zo goed tussen aanhalingstekens kunnen worden geplaatst, want af en toe is het niet veel meer dan een grasveld met een verdwaalde lantaarn in het precieze midden ervan. Van een Iers meisje hoorde ik later dat er zelfs subsidie wordt gegeven aan mensen die naar Christchurch willen verkassen, maar of dit verhaal op waarheid berust is mij nog een raadsel. Er wordt wel heel hard gewerkt aan de verdere ontwikkeling van de stad. Overal zijn bouwvakkers te zien en verrijzen nieuwe kantoren en winkels. Ik hoop oprecht dat deze stad er bovenop komt en hopelijk verbaas ik me er over 30 jaar bij een eventuele terugkomst over hoe de stad is opgebloeid.



Na onze teleurstelling over Christchurch reisden we verder zuidwaarts naar Queenstown. Het Zuidereiland staat vooral bekend om haar mooie natuur, en in Queenstown kwam dit prachtig tot uiting. Het is voor zowel Michiel als mij de mooiste ervaring op de reis tot nu toe gebleken. Het is een klein stadje a la Valkenburg, toeristisch en gezellig en wanneer je een kabelbaan neemt naar de top van een van de bergen, heb je een adembenemend uitzicht over de omgeving. In de avond ontmoetten we onze Stray-vrienden weer, die inmiddels ook gearriveerd waren en nog wel op de backpackersbus zaten. Verder hebben we vanuit Queenstown een trip gemaakt naar Milford Sound, een bekend fjord in een van de vele nationale parken. Bovendien hebben we in Queenstown de Kiwi-vogel gezien, het nationale symbool van Nieuw-Zeeland. Helaas niet in de vrije natuur, maar in een vogelpark. Het is echter bijna onmogelijk om dit beestje in de vrije natuur te spotten, omdat de Kiwi heel schuw is en vaak alleen ‘s nachts zijn kopje laat zien. Het blijft een rare vogel, maar we zijn heel blij dat we dit bijzondere organisme gezien hebben.



Nog nagenietend van onze tijd in Queenstown, wisten we niet welk onheil ons te wachten stond. Op de terugweg hadden we wederom een tussenstop in Christchurch, waar ons hostel ons een (zo bleek later) verouderde folder met de bustijden richting centrum had meegegeven. Het werd al snel duidelijk dat de regionale bus ons niet op tijd in de buurt van de langeafstandsbus (NakedBus) zou afzetten, waar we om stipt 7:00 uur verwacht werden voor de rit richting Picton. Scheldend en vloekend deden we nog een verwoede poging, maar het mocht helaas niet meer baten. Dan maar een taxi pakken naar het station en daar een trein nemen richting het noorden, zo was onze gedachte. Ja, een taxi, want het centraal station van Christchurch lag nota bene enkele kilometers buiten het centrum. Daar aangekomen kregen we weer een tegenslag te verwerken: de laatste trein van die dag was zojuist vertrokken (en het was pas 07:15 uur ‘s ochtends!). Ook reden er geen bussen meer of zaten deze vol. Het leek wel Domino Day, alles zat ons tegen. Als geslagen honden werden we heen en weer geslingerd. Onze van oorsprong Ethiopische taxichauffeur wees ons op het vliegveld, van waaruit er dagelijks enkele vluchten waren, direct naar Wellington. Op deze manier zouden we ons dus ook geen zorgen meer hoeven te maken over het al dan niet halen van de ferry. Dit was nog de enige optie, zeker aangezien we een dag later van Wellington via Auckland naar Melbourne zouden vliegen. Op een internetsite vonden we een vlucht voor 160 euro per persoon, wat een gigantisch bedrag is voor zo’n relatief kleine afstand. Dit zou een gevalletje dweilen met de (geld)kraan open worden, maar net toen we dachten dat we financieel gezien weer diep mochten bukken, bedachten we ons dat een ticket op de luchthaven goedkoper zou kunnen zijn. En dit bleek gelukkig het geval: voor iets meer dan 90 euro mochten we ons installeren in een vliegtuig met stoelen van het kaliber Ryanair, maar dat hadden we er dit keer wel voor over. Een ding is zeker: wij zullen nooit meer klagen als de treinen van de NS eens vertraging hebben.



De volgende dag vertrok onze vlucht naar Melbourne, Australie. Op weg naar het tweede land op onze reis, met een andere cultuur, nieuwe ervaringen en nieuwe mensen. Van tevoren bleek op het vliegveld nog even dat ook de lokale autoriteiten de spuugdwang van sommige mensen niet was ontgaan, want op de prullenbakken zaten stickers met daarop de tekst: ‘No spitting!’ Ironisch genoeg niet alleen in het Engels, maar ook in een voor mij niet te identificeren Aziatische taal.
Bij aankomst in Australie bleken de controles minder streng dan gedacht. Na het zien van diverse episodes van het tv-programma Border Security Australia had ik behoorlijk de zenuwen gekregen van de niets- of niemand ontziende controles van de Australische douane. Ik had al mijn fruit weggegooid en enkele chocoladerepen snel mijn strot ingeduwd voor aankomst in Victoria. Het bleek (althans bij ons) heel erg mee te vallen en toen we de draaideur van het vliegveld uitliepen werden we meteen verwelkomd door grote lichtzuilen met de letters M-E-L-B-O-U-R-N-E.
Melbourne bleek een geweldige stad te zijn om te proeven van Australie. De stad is enorm, heeft meer dan 4 miljoen inwoners, en er is voor ieder wat wils. Op het gebied van onder andere sport, politiek, straattheater, kunst, comedy en muziekfestivals is voor iedereen wel wat te doen. We bezochten onder meer de RodLaver-arena (waar de finale van de Australian Open wordt gespeeld), het parlement van de deelstaat Victoria, musea, parken, botanische tuinen en de lokale afhaalindier. Aanrader is vooral het slenteren langs de Yarra rivier ‘s avonds, waar veel straatartiesten optreden. Zo werd Michiel lijdend onderwerp van een messenshow inclusief vuur en een niet al te getalenteerde messengooier. Geruststelling voor het thuisfront: we zijn verzekerd. Verder bezochten we de Eureuka Skydeck 88 Tower, van waar we een geweldig uitzicht over de stad hadden. Een wat jongere man die samen met zijn vrouw op leeftijd het platform samen met ons bezocht had, kon op weg naar beneden zijn libido niet geheel onder controle houden, en refereerde in een volle lift op fluistertoon aan een avontuurtje dat hij eerder met zijn partner had beleefd. Beetje awkward, maar het mocht de pret niet drukken. Naast deze toren bezochten we ook Docklands, een harbor town waar we voor het eerst Aboriginals tegen het lijf liepen. Dit was heel bijzonder om te zien. Het zijn donkere mensen die duidelijk afwijken van Afrikanen, met een groter voorhoofd, een kleine neus en opvallend donkere ogen en wenkbrauwen. Het klinkt misschien raar om mensen zo te omschrijven, maar Michiel en ik hadden beiden nog nooit iemand met deze gezichtsbouw gezien. Aan de Oostkust vind je sowieso weinig Aboriginals, omdat deze in de vorige eeuwen grotendeels zijn verjaagd naar de binnenlanden door Britse kolonisten.
Een andere tip die ik aan eenieder die Melbourne nog wil bezoeken kan geven, is het Crown Entertainment Complex, inclusief casino. Je hoeft er niet veel uit te geven, want voor 10 dollar heb je al een leuke avond. Het gebouw op zich is al een bezienswaardigheid. In het casino vallen peperdure auto’s te winnen en het telt diverse restaurants. Helaas waren de eetgelegenheden voor ons iets te prijzig, want backpackers. We stelden ons die avond dan ook tevreden met wat water en droog brood.



Eenmaal teruggekomen in het hostel ontdekten we nog een andere menssoort: de inhumanus gorus. Kenmerken zijn: asociaal gedrag, grote vreetzucht en enorm van omvang. In een van de stapelbedden lag namelijk een Nieuw-Zeelander die zich absoluut niet kon gedragen. Dagelijks bezocht deze Kiwi een fastfoodketen, maar hij had geen duidelijke voorkeur voor McDonald’s, Subway, Domino’s of Hungry Jack’s. Als het even kon allemaal tegelijk, om vervolgens zijn prooi op te peuzelen in bed. ‘s Nachts werd de kamer meermaals wakker geschud door luchtverplaatsing, wanneer de inhumanus een scheet liet. Van schaamte was bij deze jongen absoluut geen sprake. Sterker nog, als meneer klaar was slaakte hij eerst een zucht van verlichting en daarna nog eentje van trots. Na verloop van tijd gaf dit de kamer een vrijbrief om hetzelfde gedrag te gaan vertonen. Gelukkig is deze menssoort zeldzaam en is hij niet nogmaals gesignaleerd.



Na ons avontuur in Melbourne trokken we richting het noorden met busmaatschappij Greyhound. Hoofdstad van Australie Canberra stond vervolgens op het programma. Deze stad wordt door veel backpackers overgeslagen en een jongen die we later zouden ontmoeten en afkomstig was uit deze stad verontschuldigde zich bijna voor waar hij vandaan kwam. Wat ons betreft geheel onterecht. Het is een leuke plaats om een aantal dagen in te vertoeven. We zagen het nieuwe parlementsgebouw en woonden daar een zitting bij van het parlement, maar hebben helaas niet de premier en tevens een van mijn favoriete politici, Tony Abbott, gezien. Naast het nieuwe parlement ligt het oude parlementsgebouw (in gebruik geweest tot 1988) dat we ook bezochten, en waar je zelfs de kamer kunt bezoeken waar de premier huishield inclusief de eigen badkamer er pal naast. Alsof je dus gewoon even Het Torentje kunt binnengaan… ik vond dit als politieke junkie natuurlijk helemaal geweldig, maar ook Michiel vond dit bijzonder om te zien. In dit oude parlementsgebouw dat nu fungeert als museum was ook een condoleanceregister geopend voor een recent overleden oud-premier (Malcolm Fraser). In Canberra gingen we ook naar de National Gallery of Australia en het Australian War Memorial, dat een centrale rol speelt in Anzac Day, waarover ik in het volgende verslag zal vertellen. Heel speciaal om ook eens de rol van Australie in diverse oorlogen en vredesmissies wereldwijd te kunnen zien door middel van tentoonstellingen over de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Zeker voor Nederland, gezien de historie van ons kikkerlandje in de voormalige kolonie Nederlands-Indie.




Na ‘the nation’s capital’ trokken we verder richting Sydney. Over de stad vertel ik de volgende keer meer, maar onze ervaring met een specifieke dagtrip wil ik jullie niet langer onthouden. We hadden een trip geboekt naar de Blue Mountains, een bosrijk gebied op een uur rijden van Sydney. Toen we ‘s morgens bij het busje aankwamen, wisten we al meteen hoe laat het was. De stoelen waren wederom van het kaliber Ryanair en het was ook weer een gevalletje benen in de nek en gaan. Maar niet na een minutenlange stoelendans. Verschillende stoelen waren bevestigd boven een wiel of andere verhoging, waardoor de (been)ruimte nog verder gereduceerd werd. Op een gegeven moment kwam een Aziatisch stel schuin voor ons zitten, en om hen heen hing een enorme walm, door ons ook wel gedefinieerd als ‘toko-lucht’. Dit is een lucht die niet echt stinkt, maar wel enorm doordringend is en doet denken aan de geur die je weleens in een Oosterse supermarket aantreft. We waren erin geslaagd om op veilige afstand van dit stel te gaan zitten, alhoewel er door de stoelendans bijna roet in het eten werd gegooid. Een Amerikaans koppel dat later de bus instapte, had minder geluk. Zij gingen voor ons zitten en ik bespeurde na enkele seconden een angstige blik van herkenning in beider ogen. De man zocht duidelijk naar een vluchtopie, maar die leek er in eerste instantie niet te zijn. De mogelijkheden werden afgewogen: blijven zitten of verkassen? Toen zag hij het licht en wees hij zijn vrouw op een noodhamer die rechts van hen hing. Deze kon blijkbaar gebruikt worden om het raam in te slaan in geval van bedwelming. Een zucht van verlichting moet door hen heen zijn gegaan, want uitstappen was een dure grap geweest. Alhoewel, dat viel nog te bezien. De tour viel namelijk ontzettend tegen. De chauffeur vertelde absoluut niets informatiefs en het weer was zo slecht dat het zicht minimaal was en we de bekende Three Sisters niet hebben kunnen zien. Teleurgesteld en eerder dan gepland keerden we dan ook terug naar ons hostel in Sydney.



Als afsluiter nog enkele opvallende wetenswaardigheden over Nieuw-Zeeland en Australie (en ons):

- In Nieuw-Zeeland hanteert de overheid een streng anti-alcohol en anti-roken beleid. Wanneer je alcohol wilt kopen moet je standaard een identificatiebewijs bij je hebben, en voor buitenlanders is enkel een rijbewijs zelfs niet genoeg. Ook worden er enorm veel waarschuwingsspotjes op tv uitgezonden;

- Als men in Nieuw-Zeeland de bus verlaat zegt men heel netjes ‘thank you’ tegen de chauffeur, zelfs in de grote steden. Goed opgevoed!

- Het barst in zowel Australie als Nieuw-Zeeland van de motels, waar buiten ook nog eens te lezen valt of er een vacature beschikbaar is (vacancy/no vacancy)

- In Australie zijn er in parken allerlei openbare BBQ’s te vinden, net zoals gratis openbare fitnesstoestellen. Dus geen excuus meer om niet te gaan sporten wegens een te duur abonnement;

- We hebben onszelf omgedoopt tot de Microboys, vanwege de vele opwarmmaaltijden die we hier nuttigen en de weinige kookkunsten die we hier bewerkstelligen.

Hopende u hierbij voldoende te hebben geinformeerd. Tot de volgende!

Tom (& Michiel)